Een droom die werkelijkheid wordt Sommige mensen weten al van kindsbeen af wat ze later willen worden. Zo was ik ook. Nog voor ik voor het eerst op de schoolbanken zat, raakte ik enorm gefascineerd door het geklik en geflits van camera’s en vond de job van fotograaf toen al het ‘allermooiste’ beroep dat er bestond. Op mijn zesde kreeg ik voor mijn eerste communie een klein fototoestelletje. Echt een niemendalletje, waarmee ik soms verrassend mooie foto’s wist te maken. Ik ontpopte me als een enthousiaste en heel productieve fotografe in spe. Mijn ouders moesten mij eerder intomen dan motiveren om foto’s te nemen. Tot mijn grote frustratie werd het aantal ‘dure’ filmrolletjes dat ik kreeg, zelfs gerantsoeneerd. De passie bleef echter en vanaf mijn twaalfde genoot ik het vertrouwen om de meeste familie- en vakantiefoto’s te nemen. Ik wilde dus graag fotografe worden, in het spoor van mijn talloze voorbeelden. Maar de realiteit stemde niet overeen met mijn jeugddromen. Ik kom nog uit het tijdperk waarin creatieve activiteiten zoals fotografie, kunst, dans of muziek voor de ouders enkel tot de hobbysfeer behoorden. Je mocht je erin uitleven, er goed in zijn, maar er zeker nooit je beroep van maken. Dus koos ik voor een ‘serieus’ universitair diploma en belandde zo op de rechtencampus. Fotografie werd voor een hele tijd in het hobbyhoekje geduwd. Tot ik met mijn gezin naar Argentinië verhuisde. Ik had er veel tijd vrij en kreeg zo de kans om te studeren. De studiekeuze lag voor de hand… fotografie. Carpe Diem! Het is fijn dat ultieme dromen soms werkelijkheid worden. Het leven reikt je op tijd en stond de nodige kansen en omstandigheden aan om uiteindelijk toch je grote doel te bereiken. In mijn geval heeft de verhuis naar Argentinië mijn passie voor fotografie nieuw leven ingeblazen. 6
9 Publizr Home